Πολύχρωμη Ψυχολογία

Αντιδράσεις γονέων στο coming out των παιδιών τους 

Ο Bernstein (1990) διεξήγαγε μια έρευνα, παίρνοντας συνεντεύξεις από 62 γονείς gay παιδιών. Από τις συνεντέυξεις αυτές στόχος του ήταν να εντοπίσει τις πιθανές αντιδράσεις των γονέων μετά το coming out των παιδιών τους.

Ως βασικό εμπόδιο για την αποδοχή των παιδιών τους αναγώρισε το κοινωνικό στίγμα που συνδέετε με την δική τους ανικανότητα ως γονείς ή με την πιθανότητα να αναγνωριστούν ως γονείς ενός άρρωστου παιδιού. Πολλοί δήλωσαν ότι αισθάνθηκαν ντροπιασμένοι και φοβισμένοι απέναντι στην πιθανή κριτική που θα δέχονταν από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Μάλιστα κάποιοι, λόγω της χαμηλής αυτοπεποίηθησης που ένιωθαν ως προς την αντιμετόπιση του θέματος αυτού, απομακρύνθηκαν από πιθανές πηγές κριτικής.

Ακόμη, πολλοί γονείς ενοχοποίησαν τον αυτό τους λη τον/την σύντροφο τους για την ομοφυλοφιλία του παιδιού τους. Αιτιολογία αυτής της στάσης είναι οι συνήθεις απόψεις που κυκλοφορούν ότι το παιδί έγινε ομοφυλόφιλο λόγω των αρνητικών εμπειριών με το άλλο φύλο, την συναναστροφή με καποιο άλλο gay άτομο, την ΄συνήθεια το παιδί να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς του, το διαζύγιο των γονέων, την υπερβολική αυστηρότητα, κριτική, την έλλειψη διαθεσιμότητας των γονέων όταν τους χρειαζόταν το παιδί και φυσικά την πολύ διαδεδομένη άποψη ότι το ανεπαρκές αντρικό/θυληκό πρότυπο ευθύνεται για την ομοφυλοφιλία του παιδιού.

Οι γονείς στις περιπτώσεις αυτές, λοιπόν, έρχονται αντιμέτωποι με απώλειες φαντασιώσεων που είχαν για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Μια από τις βασικές απώλειες είναι ότι δεν θα αποκτήσουν εγγονια, αλλά και ότι οι ίδιοι δεν θα έχουν με τα παιδιά τους την ίδια επαφή που διατηρούσαν με τους δικούς τους γονείς. Στην ουσία, οι απώλειες αυτές αφορούν την κατάργηση της παραδοσιακής μορφής οικογένειες. Γι αυτό είναι απαραίτητο να τους δίνετε χρόνο να επεξεργαστούν τα θέματα αυτά.    

Δεν λείπουν, όμως και φόβοι και ανησυχίες των γονιών για τα παιδιά τους, όπως ο HIV και γενικότερα οι αρρώστιες, το γεγονός ότι δεν θα παντρευτούν και κατα συνέπεια δεν θα είναι ευτυχισμένοι, ότι θα μείνουν μόνοι τους, ότι θα απορριφθούν από την κοινωνία και θα έχουν περιορισμένες επαγγελματικές ευκαιρίεςκαι ότι θα γίνουν πιθανώς θύματα βίας. Τέλος φοβούνται ότι η ίδια η αντίδραση τους θα τους αποξενώσει από το παιδί τους. Σε αυτό συμβάλει και το γεγονός ότι δεν γνωρίζοτν πως να μιλούν για αυτά τα θέματα και κατά συνέπεια επιλέγουν να τα  αποφέυγουν, αποφέυγοντας έτσι ερωτήσεις και συζητήσεις για την ζωή του παιδιού τους γενικότερα, φοβούμενοι μήπως θεωρηθούν επικριτικοί.

Κοινώς παρονομαστής ολών αυτών οπως το αντιλαμβάνομαι εγώ είναι ξεκάθαρα η έλλειψη ενημέρωσης και οι διαδεδομένες προκαταλήψεις. Το πιο σημαντικό, μάλλον, είναι να δοθεί χρόνος στους γονείς να επεξεργαστούν και να συνηθίσουν την νέα κατάσταση, αλλα ταυτόχρονα πρέπει να γίνονται συζητήσεις για να δοθούν οι σωστές πληροφορίες στους γονείς, που ο καθένας θεωρεί σωστές για τον εαυτό του. Φυσικά, αν κοινωνικά υπήρχε σωστή ενημέρωση των ανθρώπων πολλοί από τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των γονιών απλά δεν θα υπήρχαν.