Πολύχρωμη Ψυχολογία

Τρόποι απόκτησης παιδιού από ομοφυλόφιλους άντρες

Μέσω ετερόφυλων σχέσεων και γάμων

Όπως είναι αυτονόητο ένα ομόφυλο ζευγάρι αντρών δεν μπορεί να αναπαραχθεί μόνο του. Για το λόγο αυτό τα ζευγάρια έχουν βρει ‘ένα σύνολο τρόπων για την απόκτηση παιδιών.

 

Αρχικά, απαραίτητο είναι να αναφερθεί ότι οι πλειοψηφία των ερευνών που έχουν διεξαχθεί επί του θέματος της ομόφυλης γονεϊκότητας αφορά ομοφυλόφιλους άντρες ή γυναίκες που είχαν διεξάγει ετερόφυλους γάμους. Ο Bigner (1996) εξέφρασε την ιδέα ότι η πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων ανδρών που έχουν γίνει γονείς, έχουν βιώσει μια καθυστερημένη διαδικασία συνειδητοποίησης της ομοφυλοφιλίας τους, εξαιτίας του αρνητικού στίγματος που συνδέεται με την ομοφυλοφιλία και προωθείτε από την ομοφοβική κουλτούρα, κυρίως μέσα  από την οικογένεια και τους συνομηλίκους τους. Υποστηρίζει, λοιπόν, ότι οι ομοφυλόφιλοι πατέρες μπαίνουν σε ετερόφυλους γάμους χωρίς ούτε να έχουν αποδεχτεί πλήρως την σεξουαλικότητα τους ή παραμένοντας σε άρνηση για αρκετά χρόνια. Κάποια, μάλιστα, ειλικρινά ελπίζουν να έχουν ένα υγιή αι πετυχημένο γάμο με μια γυναίκα, στον οποίο ελπίζουν ή καταφέρνουν για λίγο καιρό να αγνοήσουν τα ομοφυλοφιλικά τους αισθήματα (Barret & Robinson, 1990. Bigner & Jacobsen, 1989. Miller, 1979).

Άλλοι πάλι είναι εντελώς συνειδητοποιημένοι ως προς τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, αλλά συνάπτουν ετερόφυλους γάμους για πολλούς λόγους, που μοιάζουν με αυτούς των ετεροφυλόφιλων αντρών. Ανεξαρτήτων αυτών η εσωτερικευμένη ομοφοβία (ή εγωδυστονική ομοφοβία) (Glassgold, Beckstead, Drescher, Greene, Miller, Worthington &  Anderson, 2009), δηλαδή τα αρνητικά συναισθήματα που τρέφει κάποιος για τον ίδιο του τον εαυτό επειδή είναι ομοφυλόφιλος (ο συγκεκριμένος όρος έχει δεχτεί επικρίσεις επειδή η ύπαρξη αρνητικής στάσης δεν συνεπάγεται απαραίτητα φοβία· για τον λόγο αυτό, προτιμάται ο όρος «εσωτερικευμένος στιγματισμός»( Herek, Cogan, Gillis & Glunt,  1997)) είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την προώθηση του χαρακτήρα ετεροσεξουαλικότητας για τους περισσότερους από τους ομοφυλόφιλους άντρες.  Η εσωτερικευμένη ομοφοβία προκαλεί σοβαρή σύγκρουση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του ατόμου ή αποδοκιμασία του.

Άλλοι ομοφυλόφιλοι άντρες με την θέληση τους, επιλέγουν να γίνουν γονείς μέσω διευθετήσεων και σχέσεων είτε με ομοφυλόφιλες γυναίκες και πολύ πιθανόν με τις συντρόφους τους, είτε με μόνες ετερόφυλες γυναίκες. Έτσι, ακόμη και γάμοι γίνονται με γυναίκες, οι οποίες έχουν πλήρη επίγνωση της ομοφυλοφιλίας για τον άντρα που παντρεύονται. Η σύλληψη σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται συνήθως μέσω τεχνητής γονιμοποίησης. 

Οι περιπτώσεις αυτές αφορούσαν κυρίως μόνους ομοφυλόφιλους άντρες που ήθελαν να αποκτήσουν παιδί και όχι ομόφυλα ζευγάρια. Σήμερα που τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά, όλο και περισσότερα ομόφυλα ζευγάρια επιθυμούν να αποκτήσουν παιδιά στα πλαίσια της ομόφυλης σχέσης τους.

Μέσω υιοθεσίας (στοιχεια μεχρι το 2014)

Ένας από τους τρόπους αυτούς είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Η πιο συνηθισμένη μορφή υιοθεσίας αυτού του είδους θεωρείται όταν το ένα μέρος του ζευγαριού υιοθετεί το παιδί του άλλου. Στην περίπτωση αυτή η υιοθεσία δημιουργεί ένα δεύτερο νόμιμο αναγνωρισμένο γονέα για το παιδί, με τα ανάλογα νομικά δικαιώματα με τον πρώτο. Αυτή η μορφή υιοθεσίας επιτράπηκε από δικαστήρια ορισμένων μόνο  χωρών, τα οποία είναι του Ισραήλ και της Σλοβενίας, όπου οι ομόφυλοι γονείς δεν χρειάζεται να ζουν κάτω από μια νομικά αναγνωρισμένη μορφή συμβίωσης, καθώς και στην Αυστρία (2013), την Φινλανδία (2009), την Γερμανία (2004), τη Γροιλανδία (2009), το Ισραήλ (2005) και την  Σλοβενία ​​(2011). Τα δικαστήρια αυτά στηρίχθηκαν στις ωφέλιμες επιδράσεις που θα δημιουργηθούν για το παιδί, αν έχει νομικούς δεσμούς και με τα δυο πρόσωπα που το φροντίζουν. Αυτές περιλαμβάνουν αφενός την ενίσχυση της αίσθησης των οικογενειακών δεσμών μέσω της νομικής αναγνώρισης της πραγματικής δομής της οικογένειας και αφετέρου υποστηρικτικές εγγυήσεις για το παιδί, όπως ασφάλεια υγείας και κληρονομικά δικαιώματα, τα οποία παρέχονται μόνο μέσω της νομικής αναγνώρισης της σχέσης γονέα και παιδιού. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες τα δικαστήρια δεν έχουν επιτρέψει την μορφή αυτή της υιοθεσίας λόγω των περιορισμών του νόμου των υιοθεσιών, υποστηρίζοντας ότι η νομική διατύπωση δεν επιτρέπει την υιοθεσία ενός παιδιού από ένα μη σχετικό ενήλικα, χωρίς την εξαφάνιση των γονικών δικαιωμάτων του ήδη υπάρχοντα νόμιμου γονέα. Κανένα από τα δικαστήρια που απέρριψε τις αιτήσεις αυτές δεν στηρίχτηκε σε ευρήματα ή τεκμήρια πρόκλησης βλάβης στο παιδί, η οποία να προκύπτει από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των αιτούντων γονέων.

Υπάρχει βέβαια και η από κοινού υιοθεσία ενός παιδιού από ένα  ομόφυλο ζευγάρι, η οποία επιτρέπεται στις Αργεντινή (2010), το Βέλγιο (2006), Βραζιλία (2010), τον Καναδά (1999), τη Δανία (2010), Γαλλία (2013), Ισλανδία (2006), τη Μάλτα (2014), Κάτω Χώρες (2001), Νέα Ζηλανδία (2013) , Νορβηγία (2009), Νότια Αφρική (2002), Ισπανία (2005), Σουηδία (2002), Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία και την Ουαλία το 2005, στη Σκωτία το 2009, Νοτια Ιρλανδια, 2013), Ουρουγουάη (2009), Αυστραλία: Δυτική Αυστραλία (2002) , Επικράτεια Αυστραλιανής Πρωτεύουσας (2004), Νέα Νότια Ουαλία (2010) και Τασμανία (2013), το Γιβραλτάρ (2014), Isle of Man (2011), Jersey (2012), το Μεξικό [Πόλη του Μεξικού (2010) και Κοαχούλια (2014)] , Ηνωμένες Πολιτείες: Αρκάνσας (2011), Καλιφόρνια (2003), Κολοράντο, Κονέκτικατ, Περιφέρεια της Κολούμπια (1995), Delaware, Γκουάμ, Χαβάη, Ιλινόις, Ιντιάνα (2006), Iowa, Maine (2007), Μέριλαντ, Μασαχουσέτη, Μινεσότα, Νεβάδα, Νιου Χαμσάιρ, Νιου Τζέρσεϋ (1998), Νέο Μεξικό, Νέα Υόρκη (2002), Όρεγκον, Ρόουντ Άιλαντ (1993), Βερμόντ, Ουάσιγκτον.

Αυτό το είδος υιοθεσίας δίνει την δυνατότητα σε δυο μη παντρεμένους γονείς (εφόσον στις περισσότερες χώρες ο γάμος των ομοφυλοφίλων γονέων δεν επιτρέπεται ή επιτρέπεται με άλλη νομική μορφή) ταυτόχρονα να υιοθετήσουν ένα παιδί με το οποίο δεν έχουν καμιά νομική σχέση. Αυτό το είδος υιοθεσίας επιτρέπει την ολοκλήρωση της διαδικασίας υιοθεσίας με ένα μόνο βήμα, από το να υιοθετεί ο ένας μόνο γονέας το παιδί και έπειτα να προχωρούν στην υιοθέτηση του παιδιού και από το ν άλλο γονέα. 

Μέσω παρένθετης μητέρας

Η παρένθετη μητρότητα είναι μια τεχνικής υποβοηθούμενης τεχνολογίας αναπαραγωγής, στην οποία ένα άτομο ή ζευγάρι, οι υποψήφιοι γονείς, συμφωνούν με μια γυναίκα(μπορεί να είναι είτε κάποιο άτομο γνωστό ή του οικείου περιβάλλοντος των υποψήφιων γονέων, είτε μια εντελώς άγνωστη γυναίκα) να κυοφορήσει ένα παιδί για τους γονείς (Ciccarelli, 1997. Ragone, 1996). Υπάρχουν δύο διαδικασίες παρένθετης μητρότητας  η πλήρης υποκατάσταση και η μερική υποκατάσταση ή αλλιώς δυο είδη παρένθετης μητρότητας,  η γενετική (ή παραδοσιακή) παρένθετη μητρότητα και η παρένθετη μητρότητα κύησης (Nakash & Herdiman, 2007).  Σε πλήρη υποκατάσταση αναφερόμαστε όταν η παρένθετη μητέρα είναι και η γεννετική μητέρα του παιδιού το οποίο φέρει, ενώ σε μερική υποκατάσταση όταν τα ωάρια προέρχονται από άλλη γυναίκα (Παπαληγούρα, 2013). Στην  περίπτωση των ομόφυλων ζευγαριών αντρών, σε γενετικη παρένθετη μητρότητα αναφερόμαστε όταν η παρένθετη μητέρα μένει έγκυος από με το σπέρμα του ενός άντρα από το ζευγάρι, μέσω σπερματέγχυσης. Με αυτήν την συμφωνία, η παρένθετη μητέρα είναι βιολογικά συγγενής με το παιδί (βιολογική μητέρα) και αυτή που το κυοφορεί. Από την άλλη, σε παρένθετη μητρότητα κύησης αναφερόμαστε όταν τα ωάρια μιας άλλης γυναίκα (π.χ. δωρεά ωαρίων) γονιμοποιούνται στο εργαστήριο μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης, με το σπέρμα του ενός άντρα από το  ομόφυλο ζευγάρι, και το έμβρυο που δημιουργείτε μεταφέρεται στην μήτρα της παρένθετης μητέρας. Σε αυτήν την περίπτωση, δηλαδή, η παρένθετη μητέρα δεν έχει καμία βιολογική συγγένεια με το παιδί.

Η Kim Bergman (2010), διεξήγαγε μια έρευνα μελετώντας τις εμπειρίες των ομοφυλόφιλων αντρών κατά την μετάβαση στην γονεϊκότητα σε σύγκριση με αυτές των ετεροφυλόφιλων. Στην έρευνα συμμετείχαν 40 πατέρες ομοφυλόφιλοι, ηλικίας 25 με 52, οι οποίοι είχαν γίνει γονείς μέσω ενός μεγάλου οργανισμού παρένθετης μητρότητας στην Καλιφόρνια, ο οποίος εξειδικεύεται στην παρένθετη μητρότητα με ομοφυλόφιλους γονείς σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Τα δεδομένα αυτής της έρευνας υποστηρίζουν ότι οι ομοφυλόφιλοι πατέρες μέσω παρένθετης μητέρας, έχουν τόσο κοινές όσο και μοναδικές εμπειρίες στην μετάβαση στην γονεϊκότητα, σε σύγκριση με τους ετεροφυλόφιλους γονείς του ίδιου είδους. Πολλές αλλαγές είναι όμοιες και για τα δυο είδη γονέων, ειδικά στην δουλειά και στην καριέρα. Πολλοί πατέρες του δείγματος άφησαν τις δουλείες τους για λιγότερο απαιτητικές δουλειές, μείωσαν τις ώρες εργασίας, έγιναν ακόμα και γονείς πλήρης απασχόλησης, αφήνοντας τις δουλειές τους, δίνοντας προτεραιότητα στην πατρότητα. Το ίδιο αποτέλεσμα βρέθηκε και στην μελέτη του Mellon (2004). Αυτό συμβαίνει σε έντονη αντίθεση με τους ετεροφυλόφιλους πατέρες, οι οποίοι συχνά αύξαναν τις ώρες εργασίας και τις δεσμεύσεις της καριέρας τους, αφού αποκτούσαν παιδί (Cowan & Cowan, 1998, 1992. Sanchez &Thompson 1997). Επίσης, οι ομόφυλοι γονείς εξέφραζαν μια μείωση του προσωπικού χρόνου με τον σύντροφο τους, συνεχίζοντας, όμως, να χαρακτηρίζουν την σχέση τους ως ρομαντική αλλά με διαφορετικό τρόπο από ότι πριν την απόκτηση παιδιού. Την ίδια μείωση χρόνου βίωναν και ετερόφυλα ζευγάρια.

Οι περισσότεροι από τους ομόφυλους άντρες λάμβαναν εντυπωσιακή υποστήριξη και αποδοχή από τις οικογένειες καταγωγής τους, όταν γίνονταν γονείς, με τους παππούδες να περιγράφονται ως αρκετά ενθουσιασμένοι, εκφράζοντας το με συχνότερες επισκέψεις, βοήθεια στην φροντίδα του παιδιού (Cortrell 1999, 2000. Goldberg, 2006. Mallon, 2004. Schacher et al. 2005). Ωστόσο, σε σύγκριση με ετερόφυλα ζευγάρια  ο Oswarld (2002) συμπέρανε ότι οι ομόφυλοι γονείς δέχονταν λιγότερη υποστήριξη από τους γονείς τους, παρόλο που δεν καταγραφόταν λιγότερη επικοινωνία με την οικογένεια καταγωγής (Henehanet et al. 2007).

Επίσης, υπήρξαν και τεράστιες αλλαγές στις φιλικές τους σχέσεις. Οι κοινωνικές δραστηριότητες όλων των ειδών μειώθηκαν, ενώ αυξήθηκαν οι οικογενειακές δραστηριότητες. Επίσης, οι ομόφυλοι γονείς φαίνεται να άρχισαν να δημιουργούν φιλίες με άλλους γονείς και οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι γονείς έχασαν τις φιλίες τους με άτεκνους ομοφυλόφιλους φίλους τους. Η έρευνα του Mallon (2004) συμφωνεί με τα ευρήματα.

Τέλος, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που εντόπισε η έρευνα είναι η πολύ μεγάλη αύξηση της αυτοπεποίθησης των ομοφυλόφιλων πατέρων, νιώθοντας πολύ θετικά και περήφανοι που ήταν γονείς, κάτι που συναντάται και στις έρευνες των  Quartironi (1995), Sbordone (1993) και Schacheret και συνεργατών (2005).